Wat gebeurt ons nou?

Lange dag... Zaterdag was een lange dag...

We stonden naast het bed om 4:20 in de ochtend..
Na een uur lange vlucht (en alle bijkomstigheden) waren we om een uur of 9 in London om ons in te checken voor onze trip naar Salt Lake City. En daar begint het verhaal, met de security mensen die wat vreemd opkeken van mijn Nederlands paspoort. Op zich viel het mee, al vroegen ze mij meer vragen dan de gemiddelde engelsman in de rij..

Goed, allemaal niets aan de hand, en na niet eens zo heel erg lang vertrokken we dan... 10 uur voor we in Houston zouden aankomen... Twee films, twee afleveringen van comedyseries, drie computerspelletjes, een potje scrabble en 16 pagina's uit mijn boek verder landden we.

Er werd ons verteld dat er direct buiten het vliegtuig paspoorten gecontroleerd zouden worden (wat klaarblijkelijk niet geheel ongebruikelijk, maar ook niet helemaal normaal was)... En wat blijkt: ze hielden op met paspoorten controleren toen ze mij gevonden hadden! Ze waren op zoek naar mij! De twee douanebeambten vroegen me met ze mee te gaan. Fiona vroeg "Mag ik ook mee, hij hoort bij mij?" Een resoluut "Nee" was het antwoord.

En weg waren ze, met mij...

Haar kant van het verhaal

Fiona zag mij langs de lange rij voor de douane gemarcheerd worden, en door een deur worden geleid, waar verder alleen maar douanebeambten door gingen. Daarna niets. Niemand vertelde haar iets. Zelf sloot ze achter de lange rij aan.

Naast de rij stond een man wiens beroep het was om vragen van twijfelachtige touristen te beantwoorden. Hij vertelde Fiona dat hij niet wist wat er met mij ging gebeuren, en dat zij in ieder geval de aansluitende vlucht niet zou missen. Maar over mij kon hij niets zeggen, het kon 5 minuten duren, en het kon uren duren...

Eminem?

Terwijl de douanebeambten me langs de rij wachtenden leidden, keek een van de twee eens goed naar mijn paspoort en vroeg me verbaasd waar ik geboren was.. Nederland leek niet het antwoord te zijn dat hij verwachtte, al kwam het wel overeen met mijn paspoort. Dit maakte me duidelijk dat ze waarschijnlijk iemand anders zochten, maar toch gingen er allerlei gedachten door mijn hoofd... "Hebben ze drugs gevonden in onze koffers?", "Heb ik 10 jaar geleden bij het verlaten van de VS iets vergeten?", "Had ik mijn social security kaart toen in moeten leveren?", "Openstaande boetes waar ik niets van weet?"..

Mijn paspoort werd gecontroleerd, en enkele douanebeambten bespraken mij, waar ik bij stond, en waren enigszins verbaasd.. "Hij stond aangemerkt als een m en m," (m en m? eminem? geen idee, wat dat betekent, maar dat het niet iets goeds is was me duidelijk) "hij lijkt niet op een m en m."

Ze plaatsten me op een stoel in een wachtruimte waar meer mensen zaten te wachten en zeiden dat ze zouden proberen me daar zo snel mogelijk weg te krijgen. En jawel, nog geen twee minuten later plaatsten ze me in een kleinere ruimte, waar niet veel meer dan een stoel en een computer in stonden... De ruimte had ongeveer het formaat van mijn eigen kantoor, dus ik voelde me bijna thuis. Als het ware.

Een van de beambten ging achter de pc zitten en stelde me enkele vragen als "waar ga je heen?", "wat ga je daar doen?", "wie ga je bezoeken?".. en vertrok daarna met mijn paspoort en een aantal formulieren die ik in het vliegtuig had ingevuld.. Na een minuut of 10 kwam hij weer terug en zei "het is niets dat je gedaan hebt, er is een fout gemaakt." Hij verontschuldige zich en bedankte mij voor mijn geduld.

En ja, dat is een beetje een anti-climax aan dit verhaal.. De andere douanebeambte ging daarna met me mee om te zorgen dat ik Fiona weer vond en legde haar uit dat alles in orde was..

Mij vertelde hij dat ik in ieder geval de lange rij voor de douane had overgeslagen..